زمین تنها خانه ای است که داریم !

 نماینده سازمان فضایی اروپا (ESA) در ناسا و از دانشمندان مسئول دوربین و طیف‌نگار فرسرخ نیکموس (NICMOS) در تلسکوپ فضایی هابل، درباره خود، جهان هستی و وضعیت کنونی تلسکوپ فضایی هابل سخن گفته است.

پروفسور بهرام مبشر یکی از شناخته‌شده‌ترین کیهان‌شناسان ایرانی در سطح جهان است. وی استاد سابق کالج سلطنتى لندن، عضو عالى مؤسسه علوم تلسکوپ فضایی، نماینده سازمان فضایى اروپا (ESA) در ناسا، مسئول آشکارساز فروسرخ نیکموس (NICMOS) تلسکوپ فضایى هابل و عضو گروهی است که موفق به تصویر کشیدن موقعیت تغییر کهکشان‌هاى کوچک شده است.

چه سئوال، رویا یا انگیزه‌ای در کودکی شما را به جایگاه کنونی که دارید هدایت کرد و از آن زمان تا کنون، پاسخ کدام سئوال را نیافته‌اید؟

من به اندازه‌ای خوش شناس بودم که یکی از اعضای خانواده‌ای باشم که برای دانش ارزش زیادی قائل بودند. من تشویق شدم که علم بیاموزم و نسبت به پرسش‌های بنیادینی که بیانگر موقعیت بشر در جهان هستی بود، علاقمند بودم. فیزیک و فلسفه از مباحث مورد علاقه من بود و تا سال‌های آغازین دانشگاه نیز این علاقه را به همراه داشتم. همیشه در مراحل مختلف از زندگی، اولویت‌های انسان تغییر می‌کنند و خواهند کرد، مهم این است که هدفی وجود داشته باشد و در مسیر دستیابی به آن تلاشی صورت بگیرد. درصورتی که نتوانستید به آنچه می‌خواهید دست پیدا کنید مسیری متفاوت را انتخاب کنید، همانطور که همیشه به دانشجویانم می‌گویم من از شکست شما ناراحت نخواهم شد از اینکه برای موفقیت تلاشی نکنید آزرده خواهم شد.

اما تعداد سئوالاتی که هم‌اکنون ذهن من را فرا گرفته‌اند و هیچ پاسخی هم برای آن‌ها ندارم، بسیار بیشتر از سئوالاتی است که در دوران کودکی‌ام داشته‌ام. در واقع زمانی که دوره دبیرستان و دانشگاه را سپری می‌کردم، بر این باور بودم که بسیار می‌دانم؛ اما اکنون می‌دانم که هیچ نمی‌دانم. تفاوت در نوع سئوالاتی است که اکنون نسبت به دوران کودکی‌ام، کمی ژرف‌تر و خاص تر شده‌اند.

با توجه با دانش کنونی که دارید، چه سئوالی درباره جهان هستی بیشتر از همه ذهن شما را درگیر خود کرده است؟ 

طبیعت انرژی تاریک یکی از سئوالاتی است که طی سال‌های اخیر ذهن مرا به شدت اشغال کرده است، هم‌چنین ویژگی‌های اولین نسل کهکشان‌هایی که در جهان شکل گرفته‌اند و چگونگی بهینه‌سازی اطلاعات علمی به دست آمده از تلسکوپ فضایی هابل در سال‌های آینده از دیگر مشغولیات کنونی ذهن من به شمار می‌روند.

سال گذشته فیزیکدانان دانشگاه استنفورد محاسبه جالبی کردند که نتیجه آن برابر تعداد جهان‌هایی بود که احتمال حضور آن‌ها به صورت نامرئی از چشم بشر وجود دارد. چطور می‌توانید چنین فرضیه دور از ذهن و غیر قابل باوری را ساده تر شرح دهید؟

من چندان به مواردی که امکان آزمایش یا تجربه آن‌ها وجود نداشته باشد توجهی نمی‌کنم. شاید جهان‌های دیگری فراتر از جهان ما وجود داشته باشد. با این حال برای درک این جهان‌ها باید قادر باشیم که با سرعتی بالاتر از سرعت نور حرکت کنیم یا عمری طولانی تر از سن جهان هستی داشته باشیم که این هر دو غیرممکن خواهند بود. به بیانی دیگر مهم نیست چه تلاشی انجام دهیم، زیرا هرگز قادر به برقراری ارتباط با این جهان‌ها نخواهیم بود.

تلسکوپ‌های جدید و پیچیده‌ای برای کشف پدیده‌های فضایی جدید در سال گذشته به فضا ارسال شده‌اند. از جمله هرشل و WISE و تلسکوپ جیمز وب نیز در نوبت پرتاب قرار دارد. اما تلسکوپ هابل همچنان یکی از معتبرترین و مورد توجه ترین تلسکوپ‌های فضایی جهان باقی مانده است. نظر شما درباره این محبوبیت چیست؟

تلسکوپ هابل اولین تلسکوپ نور مرئی است که در فضا قرار گرفته و محبوبیت آن به میزان زیادی به تصاویر زیبا و جزئیات دقیقی است که به ثبت می‌رساند. با استفاده از هابل بسیاری از محدودیت‌ها که به واسطه تلسکوپ‌های زمینی به وجود می‌آیند، از بین می‌رود. از جمله تصاویر آن تحت تاثیر اتمسفر زمین قرار نداشته و بسیار شفاف هستند و در عین حال هابل قادر به جذب طیف نوری است که انسان از روی زمین قادر به مشاهده آن نخواهد بود و به همین دلیل با کمک این طیف اطلاعات جدیدی از جهان به ثبت می‌رساند. همچنین هابل قادر به نفوذ به گذشته فضا و زمان است و به قلمرویی از جهان هستی دسترسی دارد که دسترسی به آن‌ها به واسطه تلسکوپ‌های زمینی هرگز مقدور نخواهد بود. همه این توانایی‌ها به دریچه‌ای جدید به نام هابل برای بشر تبدیل شده‌اند تا بتواند کائنات را دیده و درک کند. هابل می‌تواند مبدائی از زمان را در دورترین گذشته‌ها برای بشر نمایان سازد.

اکنون هابل در چه وضعیتی قرار دارد؟

پس از اتمام ماموریت ترمیم و تعمیر در سال گذشته، تجهیزات و ابزار جدیدی بر روی تلسکوپ هابل نصب شد و تجهیزات قدیمی و از کار افتاده نیز تعمیر شدند. امروز هابل از پنج ابزار فعال برخوردار است و از هر زمان دیگری در دوره حیاتش قدرتمندتر است. دوربین‌های نوری و فروسرخ این تلسکوپ امکان دیدن اعماق فضا و تصویر برداری فضایی به منظور مطالعه ترکیب کهکشان‌ها و ستاره‌های را به وجود آورده است.

همان‌طور که می‌دانید، اخترشناسان در گروه‌ها و پروژه‌های مختلف در تلاشند با استفاده از پیشرفته‌ترین ابزار و شیوه‌ها سیاره‌ای مشابه زمین را در خارج از منظومه خورشیدی بیابد. شما دلیل پیدایش این موج ناگهانی برای یافتن سیاره‌های زمین‌مانند را در چه می‌بینید؟ در صورت یافته شدن سیاره‌ای دقیقا مشابه زمین، ادامه حیات بشر بر روی آن امکان‌پذیر خواهد بود؟

فناوری بشر اکنون به سطحی رسیده است که می‌تواند به راحتی سیاره‌های زمین‌مانند را بیابد، فعالیتی که نیازمند تلسکوپ‌های فضایی که توانایی نمایان ساختن مدار سیاره‌ها را در اطراف ستاره‌هایشان داشته باشند، خواهد بود. به تازگی تلسکوپ کپلر توسط ناسا پرتاب شده است که وظیفه آن جستجو و یافتن سیاره‌های زمین‌مانند است و به همین دلیل تعداد سیاره‌های زمین‌مانند به صورت ناگهانی افزایش پیدا کرده است. اخترشناسان تا کنون در حدود 200 نمونه از این سیاره‌ها را کشف کرده‌اند که از جرم و شعاعی مشابه زمین برخوردارند. تلاش‌های بیشتری برای کشف امکان زندگی بر روی این سیاره‌ها مورد نیاز است. باید تحقیقات طیف نمایی و جستجو برای یافتن عناصر پشتیبانی کننده حیات در این سیاره‌ها صورت گیرد که بسیار سخت و پیچیده هستند. در عین حال به نظر من سفر انسان به چنین سیاره‌هایی غیر ممکن است.

از پروژه‌های جدید سازمان ناسا و آژانس فضایی اروپا چه اطلاعاتی می‌توانید بدهید؟

به تازگی دو تلسکوپ جدید هرشل با هدف مطالعه کهکشان‌های غبارآلود برای یافتن اجرامی که در پس از غبارها از دید بشر پنهان مانده‌اند و پلانک با هدف اندازه‌گیری تابش ریزموج زمینه کیهانی به فضا پرتاب شده‌اند. این دو پروژه نتیجه 20 سال تلاش دانشمندان و مهندسان بوده‌اند. همچنین ناسا و آژانس فضایی اروپا در حال تکمیل تلسکوپ فضایی جیمز وب هستند که از آیینه‌ای 6.5 متری و قدرتی 9 بار بیشتر از هابل برخوردار است. انتظار می‌رود جیمز وب تا سه سال آینده راهی فضا شود.

آغاز به کار برخورد دهده بزرگ هادرون یکی از جنجالی ترین خبرهای سال 2009 و قبل از آن بوده است، آیا شما به موفقیت این آزمایشگاه بزرگ در یافتن ذرات بنیادینی مانند بوزون هیگز خوشبین هستید؟ یافته شدن چنین ذراتی تا چه اندازه در درک انسان از پیدایش جهان تاثیرگذار خواهد بود؟

کاملا. من بسیار خوشبینم که این دستگاه روزی کشفی جدید و بزرگ را ارائه خواهد کرد. یافتن ذرات هیگز می‌تواند آخرین شاهد گم شده مدل استاندارد فیزیک ذره‌ای که بر اساس آن تمامی نیروها در طبیعت در یک فوق نیرو گرد هم آمده بودند را در اختیار دانشمندان قرار دهد. پدیده‌ای که بسیار حیاتی بوده و به اثبات نظریه استاندارد منجر خواهد شد.

چند سال پیش صحبت‌هایی از امکان همکاری شما با دانشگاه‌های ایرانی به منظور تربیت دانشجوی رشته نجوم مطرح شد. این صحبت‌ها در نهایت به کجا رسید و آیا اکنون دانشگاهیان در ایران با شما همکاری دارند؟

این صحبت‌ها به گونه‌ای به همکاری منجر شده‌اند. امروز تعدادی از دانشجویان در موسسه تحقیقات فیزیک نظری و ریاضی در ایران به مطالعه کیهان‌شناسی و اخترشناسی می‌پردازند. عملکرد این دانشجویان بسیار عالی است و نوع پروژه‌هایی که بر روی آنها کار می‌شود به همان اندازه قدرتمند است که پروژه‌های دیگر در گوشه‌های دیگر جهان هستند. دوستان من در این موسسه با به وجود آوردن چنین فرصتی برای دانشجویان کار بسیار بزرگی انجام می‌دهند. رصدخانه ملی نیز روندی سریع و رو به جلو دارد که این بسیار دلگرم‌کننده است. من هر زمان که بتوانم برای دیدار با دانشجویان و بررسی فعالیت‌ها و پروژه‌های آنها به ایران سفر می‌کنم. همچنین تعدادی از این دانشجویان را برای همکاری و گرفتن مدرک دکتری در دانشگاه کالیفرنیا انتخاب کرده‌ام و امیدوارم تمامی این فعالیت‌ها در آینده نسل جدید اخترشناسان ایرانی را پرورش دهد.

آیا تا به حال در حین مطالعات و فعالیت‌های خود پیش آمده است که یکی از پدیده‌های فضایی، کهکشان‌ها، ستاره‌ها یا دیگر اجرام کیهانی بیشتر از بقیه مورد توجه شما قرار گیرند؟

یک دانشمند نمی‌تواند کهکشان یا ستاره مورد علاقه‌ای داشته باشد، زیرا نمی‌توان یکی از پدیده‌های طبیعی را نسبت به دیگری برتری داد. جهان و هر آنچه در آن قرار دارد از جمله انسان‌های ساکن زمین پدیده‌های مورد علاقه من به شمار می‌روند.

با توجه به روندی که انسان‌ها در تخریب سیاره زمین در پیش گرفته‌اند و خطرهای گاه و بیگاه طبیعی که سیاره ما را تهدید می‌کنند چه پیش بینی از آینده زمین دارید؟

به طور کلی می‌گویم که زمین تنها خانه‌ای است که ما داریم و امیدوارم بتوانیم آن را حفظ کنیم. ما مالک زمین نیستیم و به صورت موقت در آن زندگی می‌کنیم. امیدوارم بتوانیم مانند اجدادمان آن را برای فرزندانمان حفظ کرده و به آنها تحویل دهیم.

به نظر شما در حال حاضر بشر در چه بخشی از تاریخ جهان هستی ایستاده است و سرعت پیشرفت انسان را در مسیر این تاریخ چگونه می‌بینید؟

بشریت در زمانی زندگی می‌کند که در آن قادر به پاسخ دادن به سئوالاتی است که قدرتمندترین ذهن‌ها را طی قرن‌های گذشته به خود مشغول کرده بود. امروز با کمک تلسکوپ‌های بزرگ و رصدهای فضایی می‌توان به بنیادی ترین سئوالات درباره حیات بشر پاسخ داد. به نظر من ما در یکی از هیجان‌انگیزترین دوران‌ها از تاریخ تمدن زندگی می‌کنیم و با استفاده از علم و دانش خود می‌توانیم بهترین‌ها را انجام دهیم.

منبع: خبرگزاری مهر

ببخشید که وقت نکردم پست قبلی رو ترجمه کنم . بعدا پستش می کنم . 

تلسکوپی کوچک به راهی بزرگ می رود

منبع : ناسا
منجمان ناسا با موفقیت نشان دادندکه تلسکوپی کوچک می تواند به ما کمک کند تا در موردسیاره هایی که مانند زمین دور ستاره ای دیگر می گردند و در منظومه ی سیاره ای دیگری هستند بیشتر بیاموزیم .
کار آنها به روزنامه ی نِیچِر گذارش داده شد . آماده کردن ابزاری جدید ؛ به امید بخشیدن و سریع تر کار کردن در این سال ها که به دنبال حیات پیشرفته یا مولکولیی که در سیاره ای در منظومه ای غیرمنظومه ی شمسی وجود دارد کمک کرد .
ادامه در پست بعدی ؛ از دستش ندهید ...

باز هم ماه

آیا می دانید همیشه یک سمت ماه از زمین دیده می شود و سمت دیگر آن هیچ گاه دیده نمی شود.

طیف سنج هاریس در جستجوی سیاره مشابه زمین

با کشفيات تازه شمار سياره هاي شناخته شده در خارج از منظومه شمسي به بيش از 400 عدد مي رسد. اين سياره ها با استفاده از شماري از تکنيک هاي مختلف نجومي و تلسکوپ ها شناسايي شده اند. تازه ترين گروه سياره ها با کمک طيف سنج «هارپس» در لاسيلا کشف شد. ابزار «هارپس» براي کشف سياره ها از تکنيکي موسوم به «تکان هاي ظريف» استفاده مي کند. اين يک شيوه غيرمستقيم براي استنباط وجود سياره است. هرچند سياره به علت دور بودن از ما مستقيماً قابل رويت نيست، اما نيروي گرانش اش باعث تاب خوردن ستاره مرکزي به صورتي کاملاً خفيف در فضا مي شود و کار «هارپس» شناسايي همين تکان هاي بسيار خفيف است. اکثر سياره هايي که تاکنون به اين شيوه پيدا شده اند از نوع مشتري و بزرگ تر هستند. با اين حال «هارپس» بر ستارگان کوچک و نسبتاً سرد (به اصطلاح دسته M) متمرکز شده است، به اين اميد که سياره هاي کوچک تر را بيابد؛ سياره هايي که به احتمال زياد شبيه سياره هاي خاکي منظومه شمسي هستند. پروفسور «اودري» در اين باره گفت دو عدد از سياره هايي که تازه پيدا شده اند احتمالاً پنج برابر زمين هستند و دو تا نيز شش برابر زمين. «هارپس» قبلاً شيئي را شناسايي کرده است که جرم آن فقط دو برابر زمين است. اما دانشمندان مطمئن هستند اين سياره حاوي هيچ نوع آثار حيات نيست زيرا دماي سطح آن به خاطر نزديکي بيش از حد به ستاره مرکزي بسيار بالاست. اعضاي تيم «هارپس» هفته گذشته با اعلام خبر کشف اين گروه جديد از سياره ها گفتند انتظار دارند طي شش ماه آينده وجود يک دسته ديگر از سياره ها را اعلام کنند. هدف نهايي يافتن کره يي خاکي در «ناحيه قابل سکونت» در اطراف يک ستاره است؛ مداري که دماي آن براي وجود آب به صورت مايع مناسب باشد. دانشمندان معتقدند با پيدايش فناوري هاي حساس تر، شناسايي چنين سياره يي طي چند سال آينده ممکن خواهد شد. سازمان فضايي امريکا نيز اخيراً تلسکوپي به نام «کپلر» را در مدار زمين قرار داد که وظيفه آن جست وجو براي يافتن سياره هايي با ابعاد مشابه زمين است.

نقل از روزنامه اعتماد

تراژدي يک ستاره

امروز مقاله ای در روزنامه اعتماد چاپ شده بود که با مضمون درس آقای ناظری در کلاس نجوم عمومی هماهنگ بود . برای همین تصمیم گرفتم این مقاله را بطور کامل اینجا بیاورم . امیدوارم با دقت بخوانید و لذت ببرید.

تمام ستاره هاي موجود در کهکشان ها تا زماني که در حال سوزاندن سوخت خود هستند داراي تعادل دقيقي هستند. اين جمله به اين معني است که فشار درون ستاره که بر اثر فعل و انفعالات و سوزاندن سوخت خود از مرکز به سمت خارج است با فشار خارجي که به دليل نيروي گرانش کل ماده تشکيل دهنده ستاره، از بيرون به سمت مرکز ستاره وارد مي شود، برابر است. چنين تعادلي در تمامي ستارگان از زمان تولد تا پايان عمرشان وجود دارد و همين امر است که موجب متلاشي نشدن ستاره با آن سوخت و ساز عظيمي که همچون بمب هيدروژني است، مي شود. اما زماني که يک ستاره در اواخر عمرش در حال به اتمام رساندن سوخت دروني خود است، با فشرده شدن هسته و انبساط لايه هاي خارجي مجدداً تعادل خود را به دست مي آورد. طي اين فرآيند، ستاره هاي کم جرم با باد کردن خود وارد مرحله يي شده که در آن، ستاره تبديل به يک غول سرخ مي شود و ستاره هاي متوسط يا پرجرم تبديل به ابرغول سرخ مي شوند. شعاع يک ستاره متوسط در اواخر عمرش تا چندصد برابر شعاع دوران جواني اش منبسط مي شود.ستاره هاي کم جرم به آرامي و طي هزاران سال مي ميرند و لايه هاي خارجي خود را در فضا پخش مي کنند، اما روند مرگ ستاره هاي متوسط يا بزرگ بسيار مهيج و شگفت انگيز است. اکنون به بررسي چگونگي مرگ يک ستاره متوسط مي پردازيم. مصداق ما از يک ستاره متوسط، ستاره يي با جرم بين 4/1 تا 3 برابر جرم خورشيد است. ستاره هاي متوسط سريع تر از ستاره هاي کوچکي همانند خورشيد عمرشان به پايان مي رسد زيرا به دليل زياد بودن جرم، فشار هم در مرکز آنها بيشتر است و اين امر موجب سوخت سازي سريع تر در هسته مي شود.يک ستاره متوسط را فرض کنيد، اين ستاره طي چند ميليارد سال سوخت خود را به اتمام مي رساند. زماني که شايد تنها يک دهم از کل عمرش باقي مانده است شروع به منبسط شدن مي کند. اين انبساط نشان از پايان يافتن عناصر سبکي همچون هيدروژن در هسته ستاره است. اکنون زمان سوختن عناصر توليد شده و تبديل دوباره آنها به عناصر سنگين تر است. اين روند ممکن است تا توليد عنصر آهن به طول انجامد. اما زماني که اين ستاره متوسط، جرم کافي براي سوزاندن آخرين عنصر تشکيل شده را ندارد، چه اتفاقي رخ مي دهد؟مسلماً در چنين لحظه يي به دليل نبود ماده کافي براي هم جوشي هسته يي، سوخت و ساز کلي ستاره از حرکت بازمي ايستد و اين آخرين لحظه از عمر ستاره خواهد بود زيرا اکنون زماني است که ستاره از تعادل فشاري خارج شده است. مواد تشکيل دهنده ستاره، نيروي گرانش خود را به سمت مرکز دارند اما به دليل متوقف شدن سوخت و ساز دروني، ديگر نيرويي از طرف مرکز به سمت خارج اعمال نمي شود. حال اين ستاره در کسري از ثانيه به دليل ناپايداري با انفجار عظيمي به زندگي خود پايان مي دهد و اکثر مواد آن به سمت مرکز و روي هسته فرو مي ريزند. اين انفجار عظيم، ميلياردها برابر يک ستاره عادي درخشان مي شود، يعني آنچنان قوي است که اگر از بيرون کهکشان به اين پديده بنگريم، محل آن از ديگر نقاط کهکشان کاملاً درخشان تر و نمايان است. به چنين پديده قوي کيهاني که نشان از پايان يافتن زندگي ستاره يي با جرم چند برابر جرم خورشيد است، انفجار ابرنواختر گويند. اما بعد از انفجار ابرنواختر چه چيزي از ستاره باقي مي ماند؟بازمانده ابرنواختر، يک هسته به شدت چگال به نام ستاره نوتروني است. از آن ستاره که شايد چندين برابر خورشيد قطر داشت اکنون هسته يي تنها در اندازه 30 کيلومتر باقي مانده است. در واقع بيشتر جرم ستاره يي به آن بزرگي، تنها در همين هسته نوتروني فشرده شده است. جرم چنين بازمانده بسيار کوچکي بين 5/1 تا 3 برابر جرم خورشيد است. اين هسته آنقدر فشرده است که اتم بر سطح آن وجود ندارد بلکه پروتون ها با بار مثبت و الکترون ها با بار منفي تبديل به نوترون هاي خنثي مي شوند و سپس نوترون ها در کنار يکديگر بدون فاصله قرار مي گيرند. يک قاشق غذاخوري از ماده سطح ستاره نوتروني برابر ميليون ها تن وزن دارد. دليل اين سنگيني تنها ساختار نوتروني و فشرده آن است.براي درک بهتر، اگر هسته اتم (پروتون ها و نوترون ها) را در اندازه يک پرتقال فرض کنيم و اين پرتقال را در وسط يک ورزشگاه فوتبال بگذاريم الکترون ها در اطراف ورزشگاه در حال دور زدن هسته هستند. با اين مثال متوجه مي شويم که بيشتر فضاي يک اتم، خالي است. اما در ستاره نوتروني، نوترون ها بدون فاصله در کنار يکديگر واقع شده اند. به اين ترتيب مي توانيد يک ورزشگاه پر از پرتقال را فرض کنيد. دقيقاً به همين دليل است که يک قاشق از ماده سطحي ستاره نوتروني به اين شدت فشرده و سنگين است.لايه هاي خارجي ستاره يي که بر اثر انفجار ابرنواختري، آخرين لحظه عمر خود را به نمايش گذاشته است معمولاً با سرعتي حدود 15 هزار کيلومتر بر ثانيه در فضا پخش مي شود و سحابي گازي زيبايي را تشکيل مي دهد. به سحابي تشکيل شده از چنين انفجارهاي قدرتمندي، بازمانده هاي ابرنواختر مي گويند.

شروع ترم پاییز 88

انجمن نجوم آسمان پرستاره ، با برگزاری اولین جلسه کلاس های نجوم مقدماتی و نجوم عمومی روز گذشته 01/08/88 آموزش ترم پاییز خود را آغاز نمود. محل تشکیل کلاسها مدرسه راهنمایی رسالت واقع در خیابان فرهنگ بوده و زمان کلاس نیز روزهای جمعه هر هفته برای نجوم مقدماتی از ساعت 10 الی 12 و کلاس نجوم عمومی از ساعت 13 الی 15 می باشد. اعضای کلاس نجوم عمومی متشکل از کسانی است که یا ترم تابستان در کلاس نجوم مقدماتی انجمن حضور داشته اند و یا قبلا مطالعاتی در زمینه نجوم مقدماتی داشته اند. اما کلاس نجوم مقدماتی از دوستان جدید انجمن هستد. مدرس کلاس آقای ناظری با تدریس پرشور خود سعی در مشارکت دادن اعضا در گفتگوی کلاس ها داشتند .ایشان برای تشویق دانش پژوهان به پرسیدن سوال ، جمله جالبی از قول استاد سابق خود نقل نمودند به این مضمون که : هیچ سوالی احمقانه نیست اما پاسخ آن ممکن است احمقانه باشد. در ضمن بزودی کلس عکاسی نجومی نیز دایرخواهد شد.

آیا می دانید؟

نورانی ترین ستاره ثابت "شعرای یمانی" یا ستاره "سیروس" نام دارد. واژه سیروس ریشه یونانی دارد و به معنی "تابان" است. فقط ستاره های خیلی درخشان نام های خاص دارند. برای نام گذاری بقیه ستاره ها از حروف الفبای یونانی استفاده می شود. به این ترتیب که نورانی ترین ستاره یک صورت فلکی را با نخستین حرف یعنی آلفا و دومین ستاره پرنور را با حرف دوم یعنی بتا و سومین ستاره پرنور را با سومین حرف یعنی گاما و به همین ترتیب تا آخر.... نام گذاری می کنند.