کرم چاله 2

در پست قبل از تغییر سرعت گذر زمان نسبت به ناظر صحبت کردیم و حال می رویم روی بحث تاثیر گرانش روی فضا و زمان. در نظریه نسبیت عام می خوانیم که فضا و زمان به شدت تحت تاثیر گرانش هستند. گرانش از ماده ناشی می شود پس ماده بر فضا و زمان تاثیر می گذارد. ماده فضا را خمیده می کند و هر چقدر چگالی ماده بیشتر شود ، انحنای فضا هم بیشتر می شود و گذر زمان هم کندتر . حال فرض کنیم چگالی ماده آنقدر زیاد شود که فضا به شدت منحنی شده و به صورت کره در بیاید و گذر زمان آنقدر کند که به صفر برسد. فضایی که به کره منتهی می شود ، فضایی درهم پیچیده و به شکل یک قیف خواهد بود. از قیف که بگذریم هر لحظه فضا در هم پیچیده تر و گذر زمان کندتر می شود تا نهایت وارد کره شویم ، فضایی کاملا درهم پیچیده با گذر زمان صفر. امتداد این کره آغاز تونلی است که در ادامه به تونل دیگری می رسد که تصویر آینه ای این تونل خواهد بود . یعنی با عبور از این تونل آینه ای ، کم کم به دهانه ای قیفی دیگر خواهیم رسید که در ادامه آن ساختار جدید فضا – زمان خواهد بود . به این تونل اصطلاحا کرمچاله می گویند و دلیل اش صرفا به خاطر شباهت اش به تونل کرم ها است. کرم ها با عبور از تونل خاکی خود در امتداد سه بعد جابه جا می شوند و ما با عبور از کرمچاله چهار بعد فضا-زمان را پشت سر خواهیم گذاشت. انیشین می گوید با عبور از کرمچاله سر از عالم دیگری درخواهیم آورد. او می گوید اگر ناظر زمینی شاهد مسافرت ما باشد ، می بیند هم چنانکه ما به ورودی قیف کرمچاله نزدیک می شویم زمان برای ما کند و کندتر می شود تا وارد تونل شویم زمان کاملا برای ما متوقف می شود. اما ما که در حال سفریم درست برعکس هر چه به انحنای بیشتر فضا-زمان یعنی دهانه قیف نزدیکتر شویم عبور زمان را بر بیرون از تونل سریع و سریع تر می بینیم تا جایی که وقتی وارد تونل شویم تمامی آینده عالم از پیش چشمان مان خواهد گذشت. تصورش خیلی دشوار است در تونلی وارد شویم که کل آینده عالم مثل یک فیلم از جلو چشمان مان عبور کند. برای انیشتین هم این مطلب آزاردهنده بود تا اینکه محاسبات اش نشان داد که عبور از کرمچاله غیرممکن است چراکه برای عبور از کرمچاله باید سرعتی بیشتر از سرعت نور داشت.