سحابی سیاره ای یکی از مناظر زیبای آسمانی است که اگر با تلسکوپ کم توان ببینیم بصورت یک قرص دیده میشود اما اگر با تلسکوپ یرتوان بتوانیم شکارشان کنیم یکی از شاهکارهای خلقت را شاهد خواهیم بود. این سحابی از نوع سحابی نشری است که از گاز و پلاسما تشکیل شده و دور یک ستاره مرده قرار دارد . در واقع سحابی سیاره ای در مراحل آخر زندگی ستاره هایی تشکیل می شوند که مثل خورشید جرم متوسطی دارند. وقتی ستاره ای هیدروژن اش را بسوزاند و تمام کند به غول سرخ تبدیل خواهد شد و پس از آن مرحله پرناب جرم آغاز می شود یعنی وقتی ستاره به غول سرخ تبدیل شد آن قدر بزرگ میشود که نیروی جاذبه سطحی آن به میزان زیادی کم می شود و لایه های بیرونی ستاره از آن جدا می شوند و هسته داغ و پرچگال آن برجای می ماند. آنچه درون سیستم باقی می ماند کوتوله سفید و آنچه بیرون می تراود سحابی سیاره ای است. این نام از قرن هجدهم هنگامی که به علت حلقوی بودن این سحابی‌ها(که خود به خاطر انفجار ستاره‌است) در تلسکوپ‌های ضعیف به شکل یک سیاره دیده و اشتباه گرفته شد ، به وجود آمد. مدت عمر این سحابی‌ها کوتاه و حدود ده هزار سال در مقابل با عمر چند میلیون سالهٔ ستاره است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر بدهید